’ İçimde İdamlık Hüznüyle Büyüyen Bir Çocuk ...! ’
Bir türkü kulağımda çocukluğumdan asılan ruhuma,alınırken bir ana ellerimden,yitirdim ebedi ömrü...

Haznemde kalan sahne ;
Duvara dayanıp elleri başında feryadına koşuşan insanlık kurtarılmaya muhtaç bir ana,öfkeyi öğrendiğim acıyı öğrendiğim andı ömrü yitiren kader çizgisiydi...

İdam sehpasına çıkartırken beni sarhoş elindeki siyah saplı kasap bıçağıyla boynuma geçirirken saman rengi halatı,beklemeye alındım ...

Bunca zaman onurlu ve gururluydu yalvarmadan geçti tüm zaman...Zamanlardan zaman geçti idam sehpasındaki çocuk dilenmeye başladı kurtar beni diye...

Haber salındı zamanlar boyu gözlerimin tutuklu kaldığı gökyüzünden,dönen bir semazenin eteğinden boynumdaki halata bir [.......(?)] yer etti,sevdi,sardı,kucakladı :) yahu idam sehpasında nazlatılırmı mahkum ? Nazlattı.

Başardı ! Mahkumluk boyunca böyle nadide bir varlık geçmemişti gökyüzümden,o nazik kırılgan kanatlarına neleri yükleyipte gelmiş oysa ki.

Şimdi ;
İçimde idamlık hüznüyle büyüyen çocuğu ...
Huzura erdiren bir [... ’ ....... (?)] var .
Usul usul halatı boynumdan çıkarıp beni diyarıma salan bir [..... ’ .......(?)] var.

İyiki var olduğun dünyaya aidim.

RuhKanseribLue _ Kurtarıcı (?)