“Yollar alır götürür seni uzak şehirlere..
Zamanı kavrayamazsın.
Anlamsızlığında bir anlam ararsın,
Aradığın sensindir aslında farkına varamazsın…
Gözlediğin geçmiş hep arkanda..
Diyeceğin tek bir söz var aslında
Elveda…”

3.bölüm
Mesafeler aldı beni doğduğum şehirden.uzak diyara göç etmek zorunda kaldım.yıllar gitmişken aradan daha yeni anlamışken hayatın adını yeni bir hayata başlamaya gidiyordum bir başka şehre bir başka hayata…

6 yaşında ayrıldım memleketimden doğduğum yerden…artık doyduğumuz memleketimize Karabük’e doğru yol alıyoruduk.trenin sesi vagonların rayların sisli havanın matemli rüzgarın ve annemin gözündeki yaşın hepsinin de anlamı vardı artık.hepside maziye kayan birer hatıraydı ve öyle kalacaklardı orda.yavaş yavaş ayrılıyordum şehrimden.deniz sanki isyan ediyordu gidişime “daha onla çok oynayacağız” dermişçesine dalgalıydı.vurabildiğine vuruyordu kıyıya dalgalarıyla.saki kırbaçlıyordu.saki öcünü almaya çalışıyordu.bırakın toprak’ı dermişçesine….

Gökyüzü de matemdeydi o gün.yavaşça vagonun camlarına vurmaya başlamıştı yağmur taneleri.tren hareketlenmeye başladıkça hızlanıyordu.deniz ve gök yüzü isyankardı o gün…

Oysa ki fenere çıkardık biz..geceleri muhteşem görünürdü deniz oradan.sonra kordon boyu yürürdük dalgaların rüzgarında serinlerdik.simit alıp bir banka otururduk ve denizin sonsuzluğunda kaybolurduk..hepsi ama hepsi kayboldular bizim kaybolduğumuz gibi…

Diyeceğimiz tek söz var aslında;
Zonguldak elveda….