0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
805
Okunma
Üşüyorum… Felaket! Buz kesildi dudaklarım. Gözyaşlarım çığ gibi…
Ruh eşimi kaybettim. Ruhumun her zaman eksik olan o yarısını… Hem de bulduğum gün…
Gerçekten benim gibiydi… Gerçekten… Nereden mi anladım? Arkasına bakmadan öylece çekip gitti. Geçmiş zamanlarda benim onu bırakıp gittiğim gibi… Haksız da değildi hani… Biliyordu kendini… Ama keşke beni de bilseydi… Birbirine sadık olmayacağını bilen bir ruhun iki eş parçası olarak sevebilirdik birbirimizi! Belki de kendimizi…
Ben onda kendimi buldum… Sadakatsizliğine varana kadar ruh eşimdi diyorum ya size… Gerçekten yani…
Ve onu kaybettim! Bu da gerçekten...
