Sevmiyorum onu.. Sevemiyorum bir türlü.. Nerde görsem kaçıp uzaklaşmak istiyorum. Adımın onunla aynı cümle içinde anılmasına bile tahammül edemiyorum. Her gece kalemi elime alıp ona içimdeki nefreti kusasım geliyor. Ölüsü ya da dirisi umrumda bile değil ...
Fakat nereye gitsem onu da yanımda götürüyorum. Devamlı olarak ondan uzak olmak isterken karşımda öylece ruhsuz durmasına dayanamıyorum. Biraz olsun bana yardım etse çabamı görüp beni anlasa...Aksine...Yollarıma tuzaklar kurandır o... Su uyur düşman uyumaz derler ya o da aynen öyle.. Ben uyurken, ben rüyalar hayaller görürken o bana gerçeklerden hazırladığı demetleri sunma derdinde.. Düşman o mu ben miyim...
Belkide tek dostumdur o benim.. Kimsenin cesaret edipte söyleyemediği şeyleri o bana söylüyor.. Belkide tek hatalı gerçekleri kabullenmeyen benimdir...
Kabul ediyorum...
Seninle savaşıyorum çünkü gerçekler ağır geliyor...
Sana kızıyorum çünkü verdiğimiz bütün sözlerden ben cayıyorum...

BenLİĞiMe....