Bir hasatane odasındaydı ilk gözgözelişimiz.. O hasta yatağında yatan sıradan bir hasta bende hasta refakatçisi bir dershane öğrenciydim o zamanlar...
Simsiyah kömür karası gözleri vardı.. İçinde umudunu yitirmeye yüz tutmuş...
Bazen suluk bir nefes alıp veriyor istemeye istemeye....

Neydi beni o na götüren bilmiyordum.. Bakıyordum gözlerinin içine ruhunun derinliklerine iniyordum adeta.. kayboluyorum kapkara gözlerinde..Kayboluyordum gecenin karanlığında sanki..bazen kaybediyorum kendimi dalıyorum ben olsaydım ne yapardım diye....Anlaşılmazdı bakışları ürperiveriyordu içim korkuyormuydum yoksa.. Hayır ben aşık olmazdım ona.....Bir umut vermeliyim diye düşündüm kendi kendime bir umut belki hastalığını çabuk iyileştiririm diye.. Güldüm yüzüne içimden gelmeye gelmeye...
Bir kaç gün geçti ardından sevcan artık ayağa kalkabiliyordu..yürüyebiliyor kendi ihtiyaçlarını giderebiliyordu.. Ama neydi hastalığı, onu hasta eden neydi..artık çıkacaktık hastaneden sevcan 2 gün daha kalacaktı orda... Çıkacağımız gecenin akşamıydı sevcan yerinde duramıyordu..
hadi dedi pencerenin kenarına gidelim mi dedi..ewet dedim gidelim.. geldik pencerenin kenarına.. koluma girmişti sevgilin varmı dedi.. bende yalan söyleyerek evet vardım dedim.. (çünkü ben sevemezdim sevcanı sevemezdim okumaylım okumaktan başka birşey yoktu aklımda o an.. sadece umut verdim çabuk hastalığını atlatsın diye)...
Bir daha yıkılmıştı sevcan, umutları bir daha yerin dibine girmişti. bakıverdim gözlerine ama eskisi gibi umutsuz değildi anlıyordum.. Hadi sevcan uyuma vakti dedim getirdim yatağına uzattım..
Artık sabah olmuştu... sabahın yedisi çıkış işlemlerini tamamlayıp içeri gidrdiğimde SEVCAN yataktan fırladı içerde annem vardı koşup sarılamadı ama ağladı ağladı ağladı.....
Anneme sarıldı benim niyetime anlamıştım çünkü anneme sarılırken bile bana bakıp ağlıyordu.. gözlerindeki yaşalarına üzülerek geleceğim dedi.. bir daha geleceğim dedim. söz verdim ama gitmedim gitmek istemedim..böyle bitmesi gerekiyordu ve böyle bitti..