UTANIYOR HAYALLERİM


Utanıyor hayallerim.. Hani hayal olmaktan çıkacak kadar gerçektiler.. Gidenleri anlatırken sana, şimdilerde gittiğini yazıyorum kalemime.. Hangi gerçeğin hangi hayalini yaşıyoruz ki zaten bu gitmelerde.. Giden mi hayal yoksa kalan mı gerçek..

Öğretiyor sensizlik yalnızlıkla konuşmayı. Fısıldaşıyor anılar.. Geçen zaman mıydı sadece, yoksa çok bildik hüzünlerimi taşımıştı yüzüne.. Dediğim gibi, ne destanlar yazardım mavi hayallerime..

Gittikçe grileşiyor gökyüzü.. Senle var olan mavi gidişinle alıp götürüyor umutları.. Biten her bir umut için biraz daha matlaşıyor renkler.. Yine gidişinden midir bilinmez, gökyüzünün de gözü yaşlı şimdilerde..

Buğulu gözlerim.. Baktığım hayallerde sen ve gidişin canlanıyor hep.. Yaşadıklarım sanki bir ekranın altında sağır dilsiz muamelesi yapıyor bana.. Umutsuzluğun kapısından içeri giriyorum.. Kurtulmak için denediğim her kapı beraberinde tuzaklar getiriyor karşıma.. Hayal gerçeğe dönüşüyor..

Utanıyor hayallerim.! Seni hatırladıkça utanıyor, gidişini düşündükçe utanıyor, yaptıklarınla utanıyor.. Korktuğum geçmişimi sen sevdirirken bana, artık korkacak bir değeri bile kalmadı bende.. Özlemleri bile mahvettin sen. Katlettin kelimeleri..

Söyle.! Hangi çirkin gerçek uğruna yıktın hayallerimizi.! Hangi yıkılan geçmiş için utanıyor hayallerim.! Bu acı fazla gerçek.! Sen uğruna kurulamayacak hayaller kadar değersizsin aslında.. Bende bıraktığın tek şey hayalsi gerçekler.. Ama maalesef utanıyor hayallerim…