Sarılmak istiyorum bu limandan yolculuğa çıkan tüm insanlara.Hem de hepsini tek tek karışma alıp,gözlerini iyice hatırlayarak hepsinin,yaralanmalarla,özlemle,esefle tekrar gözlerine usulca değerek şöyle bir kollarımın arasın da sıkmak istiyorum.Küçük çocukların oyuncaklarına amaçsızca sarılmaları gibi.Ama hiç konuşmadan ‘bu limandan neden gittiklerini’ sormadan,helalleşmeden,af dilemeden,af etmeden,sadece tenlerinin tenime olan açlığını hissederek,vücudumdaki yaramın acısının daha da arttığını duyarak sarılmak.

Aslında konuşacak olsam onlarla,ne de çok şeyimiz olurdu konuşacak.Neler anlatırlarda bana,neler anlatırdım onlara,ama bir yolculuğa karar verilmişse ve bu yolculuk bir son demek oluyorsa ‘artık görüşemeyeceğiz,ben gidiyorum’ demek oluyorsa en güzel veda böylesi.Konuşmadan sadece denizin mavi dalgalarının hüzünlü sesini duyarak kulaklarımızda ve de birbirimizin sıcacık nefesini alarak aramıza,sıkı sıkıya sarılmak,yuvarlana yuvarlana alevi daha da büyüyen alev topları gibi.

Veda etmenin en güzeli böyle, belki de gidenlerin bir gün tekrar döneceğini ümit etmek gibi…