" İnsanın ancak,ana-babasını kendi dünyaları olan ayrı varlıklar olarak görmeyi başarabildiğinde gerçek anlamda yetişkin sayılabileceğini düşünüyorum.
Bunu başarabilmenin kolay olmadığını bilerek.Çünkü her insanın bir önceki kuşaktan bazı alacakları tahsil edilemeden kalıyor.Var da vermiyor diye direndikçe,olmadığı için verememiş olduklarını göremiyoruz.

Ana-babaların da ana-babaları olduğunu düşünmek,ileri yaşlarda bile sürüp giden beklentilerimizin,onlarla ve dünyayla olan ilişkilerimizde yarattığı açmazların hafiflemesine bazen yardımcı olabiliyor.Hatta o zaman bizim onlardan beklediğimiz şeyleri bazen onlarında bizden beklediğini görebiliyoruz.Daha önce psikoterapi ortamı için kullandığım sorunun bir benzerini sormamızı gerektiren: Çocuk konumunda olan hangimiz? Ama çoğu kez bu da yetmiyor tabii.

Gerçek anlamda yetişkin bir benlik oluşmadıkça,geçmişin alacakları karşı cins ilişkilerinde,hatta dostluklarda tahsil edilmek isteniyor.Bazen kısır döngülerde sıkışıp kalmamıza neden olarak"

Engin Geçtan
Kitap adı: Kimbilir?
Dinazorları Uğurlarken