Ne kadar kötü artık arkandan bakamamak. Fotoğraflarına elleyememek. Koklayamamak senden kalan eşyaları ne kadar kötü. Neden mi yapamıyorum artık bunları? Çünkü artık sen başkasınınsın ve yazmaz bizim kitabımızda başkasının sevgilisinin fotoğraflarına bakmak. Yansan da, parçalansan da, tutuşsan da, geçmişi hatırlasan da bakamazsın. Kullanamazsın o şifreleri sözcükleri. Diyemezsin artık rapunzel, diyemezsin deniz gözlüm, diyemezsin hayalim. Ayıp başkasının sevgilisine bunları düşüncende bile söylemek. Rüyamda gördüm, dün akşam, utandım. Nasıl görürüm ki seni ben artık rüyamda. Sen başkasının kollarındayken, sen o gözlerini başkasına teslim etmişken, sen o saçlarını başkasına bırakmışsan ve sen başkasının yanında mutluysa nasıl görürüm seni rüyamda. Ben en kötü, en lanet, en seviyesiz adam. Başkasının yanındakini unutamayan kadar aciz ve ahmak. Geçmişi silemeyecek kadar zayıf. Maviye bakamayacak kadar cesaretsiz, karşılaşırız diye sokağa çıkamayacak kadar ödlek ben. Her gece o alçaklığı yapan ben. Bakıyorum yine o fotoğrafına, hani şu uzun saçlarını bıraktığın var ya, mavi gözlerinle ileriye baktığın. Hani diyordum ya sana bu fotoğrafındaki her noktayı ezberledim diye işte o fotoğraf işte o. Kahretsin bak şurada bile engel olamıyorum kendime. Yine aklımda sen, ama çıkmalısın artık hücrelerimden. Yaptığım yanlış, yaptığım senin yanındaki adama büyük ayıp, hani senin şu büyük aşkına. Haykırmaktan korktuklarımı fısıldamak ayıp artık. Kendi kendime seni anlatmak yanlış. Seni düşünmek, hissetmek alçaklık. Önce sen gittin, sonra kokun şimdi de düşüncelerimi aldın. Seni düşünmek bile artık imkânsız. Senin için yazdığım şu kadar yazı bile artık etik değil. Ve işte bitiriyorum büyük kadın bu cümlelerimi. Senin yanındayken başladığım bu seni anlatan yazılarım, sen gittikten sonra kendini buldu ve işte sen başkasının olunca bitti.