Veda olmayacak diye diye itiliyorum, mahkûm ediliyorum ya da son defa olduğunu bilerek eziyet ediyorum kendime kim bilir... İçimden bunlar geliyor yine. Biraz daha uzaklaşmanın kanırtan acısı, eve dönebilme umudu, mutlu bir korku eksik olmuyor yüzümden sana bunları yazarken. Sen ise farkında bile değilsin biliyorum...
Gidiyorum sevgilim bugün. Tıp ta son noktaya ulaşılmışmış, bir de ben bakayım dedim :) Allah’a yalvarışımda sadece duaların için bugün, çünkü gidiyorum, dönebilir miyim bilmiyorum... Yazdığım onca şiir onca yazı hep sanaydı... Okuyup okumadığından bile bir haber soluksuz döktüm içimi satırlara ki belki dokunursun; birazcıkta olsa içine çekersin beni, çok değil bir kaç dakikan yeter ömrümü anlamana... Sonra balkabağına dönüşmeyecek at arabası, ya da prens aşık olmayacak çulsuz prensese tekrar. Masal olmayacak sonum; bir türlü senin olamayan atkı gibi ’’mucize’’ olmayacak, ben artık sana ait şeylerden acı değil, buram buram hasret koklayıp, göğsüme basıp uykuyu bekliycem ama ağlamadan... Ben buna alışalı çok oldu...

Ama her şeyimdin, inanıp inanmaman umrumda değil. Veda etmeden gidemedim işte. Şimdi sil gözünü kırpmadan bu cümleleri ve üstüne beni tanımadığına dair yeminler et...
Ben seni tanıyorum BARIŞ SARGIN hayatımın dönüm noktasısın...


GÖKÇE DİYAR/09.08.09