Hatırladığım da içimi ısıtan arkadaşlıklarım vardı… Beni umursayan benim umursadığım aynı havayı tek nefeste soluduğum arkadaşlarım vardı… Gözlerine baktığımda sevincin, matemin, ayrılığın ne anlama geldiğini, anlamların tam karşılığını idrak edebildiğim… Yüzlerini göremesem de varlıklarını içimde hissedebildiğim arkadaşlarım vardı… Arkadaş demek hataydı beklide… Kardeş demek lazımdı bağıra bağıra, belki de can demek lazımdı…
Aynı gaye çevresinde koştuğum düştüğüm de kolumdan tutan benim gözlerimde ki sevinci kollayan benim de gözlerine bakmaya kıyamadığım arkadaşlarım vardı… Yine varlar hala varlar ve O’nun izniyle hep olacaklar… Belki yüzlerini hiç göremeyeceğim sesleri uğultuların arasına karışacak ama bileceğim ki içim bana onları haber verecek hep…
Yaşadığım dünya şimdilerde suni değil mi? Arada suni arkadaşlarım da olacak yanındayım diyerek arkama saklanan, düşmemi fırsat bilen arkadaşlarım da olacak… Ben seni anlarım diyen fakat kendimi anlamam için elinden geleni arkasına koymayan arkadaşlarımda olacak… Ben onlara kendimi hatırlattığım da beni hatırlayacak, arkadaşlarım olacak… Ve gün gelecek belki de yalnız kalacağım, ama içimde hep gerçek canlarım olacak….