serin bir İstanbul gecesi...

Sana ulaşmayacağını bile bile inatla kalemi kağıdı alıp elime , hecelerden kelime kelimelerden cümle cümlelerden duygu oluşturuyorum.Bir köprü yada bir yol yapıyorum sana sözcüklerle,
’’gel diye’’

Sana şarkılar söylüyorum Kız kulesi’ni izleyerek, şiirler büyütüyorum şehrin ışıklarında. Duymasanda ,
’’hissedersin diye’’

Oysa bilincindeyim çaresizliğimin... Gerçeklere kapatıp gözlerimi düşlerle yaşamak daha mı kolayıma geliyor can? Kaçış mı bunun adı? Kayboluş mu?

Seni istiyorum...
Hiç kimseyi istemediğim kadar çok !

Biliyor musun?

Ellerim sensin benim... Seni kaybettikten sonra anlamış olmak zoruma gidiyor şimdilerde.
Dokunamıyorum, dokunsam hissedemiyorum...çünkü yoksun. Uzatamıyorum ellerimi, uzanamıyorum sana , uzaktasın. Saçlarımı tarayamıyorum aynaların karşısında kendime gülümseyerek, ellerim yok benim. Çünkü sen yoksun.

Gözlerim de sensin benim...Baktığım yerlerde değilsen gördüğüm her şey anlamsız, hiç bir şey güzel değil senin kadar. Korkuyorum ağlamaktan, hani olur ya hissedersin de sızlar için.

Nefesimsin...
Sensiz aldığım her nefes hızlı ve boğucu geliyor artık...
Bu şehir , bu içime gömülmüşlük , bu sensizlik kesiyor nefesimi git gide...
Korkuyorum ...
Bir çılgınlık yapacak bedenim,
ö l e c e ğ i m...

dualarım yol olsun
ulaştırsın seni bana...

seni çok özledim.



@ / YÖRÜK
07.07 ist