Hiçbir zaman hayat bir insanın kaldıramayacağı büyüklükte acı vermez.
Omuzlarına ama insan gözde büyütürse o omuzdaki yükü düşünce uzar
Fikir artar ve işte yorgunluk simdi baslar acılarını hep ertelemeye kalkışır
Yani hayat yormaz insanı ve ne acımasız nede gaddardır.
O gaddarlığı yaratanlar kendince sorunu acı sananlardır.


Bazen de gösteriştir amaç sorunu acı sanıp ta acıyı göster islendirirler
Ama acı ne gösteriş ne de engeldir hırçınlıktan çok uysalastırıcıdır
Yürekler uysallaşır yüzler durgunlaşır ve işte acı acılaşmaya baslar
Onu durdurmak mümkün değildir çünkü artık tek fikirle
düşünmek seni yorar ve düşünmeyi bırakırsın dudaklarının neler saydığını
bilmezsin hele kalbinin tek atışı olur oda “acım var dünya çok gaddar”
diye atar baska birsey süzülmez dudaklarından sadece ve sadece
“ACIM VAR HAYAT COK İNSAFSIZ”der o mincık kalbin
вαнαя єяѕσу