Sendelememek için sınırları belirlemek doğru mu? Sınırları belirlediğimiz anda sendeleriz,engelleniriz. Engelleri kaldırmak tökezlenmek gibi geliyor bana. Halbuki insan engellere takılıyor. Takılmasa da çok hızlı yaşayıp yoruluyor .Düşünüyorum da engeller kalkarsa nasıl olur? O an sınırlar kalkar ve ebedi özgürlüğe mi kavuşuruz? Özgürlüğü tarif ederken bile zorlanan ben , oturmuş neler düşünüyorum. Özgürlükle ilgili düşüncelerimi paylaşmak ister misiniz?dinleyin…
Özgürlüğümü kısıtlayan benim, belki doğru belki yanlış. Maalesef birçoğumuz bunu yapıyoruz. Kuralları sınırları kendimiz koyup, sonra kendimizi mahkum gibi hissediyoruz. Yada yorgun. Kişi kendini dinlendirmeli , kısıtlamamalı. Kalbimizin sesini dinlesek ve gönlümüzce yaşasak mutlu olup,çevremize mutluluk saçarız. Kalbimin sesini duyuyorum ,harika. Duyuramamamın sebebi, beynimin onun sesini kısması. Beyin sesi yani mantık, kişiyi kurallara uymaya zorluyor. Oysa yürek sesi,tabuları yıkıyor. Kişiyi özgürleştiriyor. Peki ikisini barıştırmak mümkün değil mi? Bence çok zor. Onlar birbirlerine düşmanlar. Birbirlerini törpülerler,köreltirler. Hangisinin yıprandığını da zaman gösterecek. Bu zorluk sadece bana ait değil. Bunu başaran zaten ebedi mutluluğu yakalar. Beklide mantığınızın ,duygularımızın sesini kısmasına izin vermemeliyiz. O bizi insan yapıyor,beyin robotlaştırıyor. Yüreğimin sesi bana umut verir. mantığım güç. Zamana da bırakmamak lazım , geçmiş yok, gelecekte. Şimdi ve şu an var. Gerçek olan geçmiş ve gelecek ,sadece illüzyon. Ve benim şimdimde , sorumluluklarım ağır. Dünya tatlısı bir kızım var. Onun için bir ben olunca , daima mantık gerekiyor. Diyeceksiniz ki mantık güç vermez ,sahtedir o güç. İnsanı topluma yaklaştırır ve bütün yanlışları doğru gibi gösterir. Kime göre yanlışları. Bana ,topluma ,kime?hangi yanlış ve doğrulara göre ışık tutmalıyım dünya tatlıma. Hangi doğru bana huzur verir? İnsanın en büyük sorumluluğunun ,mutlu, huzurlu ve sağlıklı olmak olduğuna inanıyorum. Kalbimin sesini duymaya başladım. Mantığımın sesini kıstı. Diyor ki ;kendin mutlu olamazsan, çevreni de mutlu edemezsin. Tabii ki topluma göre. Yoksa yanlış yok ki ,benim sesim topluma ve çoğunluğa aykırı olsa bile yanlış değildir. Doğru yanlış her şey göreceli. Doğru olan anı yaşamak ve kabullenmek elden geldiğince. Peki ,teşekkür ederim. Ben teşekkür ederim ,sesimi duyduğun için. Şimdide beynim, yüreğimin hatta benimde sesimi kısarcasına diyor ki!hey sen, bu kuralcı dediğin ,sınırlı dediğin ,beni unutup yüreğinle düşündüğünde hiçe saydığın topluma insan yetiştirmiyor musun? Bu nasıl bir çelişki? Toplum içinde bir yeri olsun,çevresi olsun,toplum kültürüyle büyüsün demiyor musun?pehhh...yerini sağlamlaştırsın diye,toplum değerlerini de katmıyor musun ,kendi değerleri içine. Madem anı yaşamak doğru ona niye deliler gibi bir gelecek hazırlıyorsun, niye onu yönlendiriyorsun? Gününü yaşatsana yetiştirdiğine. İleriye doğru bir şey atlamasın,kaçırmasın diye kendin bile gününü yaşamazken , oturmuş benim sesimi nasıl kısabileceğini düşünüyorsun!
İşte kaçınılmaz mantık,duygu çatışması başladı.Biri yorulana kadar , ben aradan çekilsem iyi olacak. Yoksa ben yoruluyorum. Hangisinin sesi güçlüyse onu dinleyerek ,bugünlere geldim. Sanırım ikisi de çok dişli, çünkü biz çelişmiyoruz ikisini de dinliyoruz, huzurluyuz.
Mantığım yorulduğunda ,yüreğim sanki bana kimsin sen diyor. Yıllarca yüreğimi tanımaya çalışan beni ,o tanımak istiyor. Bu sesi yıllarca dinledim ,dinletemedim. Artık paylaşmak istiyorum. İnsan dedim. Aslında böyle söylemem ne derece doğru bilmiyorum ama, bana hep sınırları kaldırmam gerektiğini söylediniz. Sınırsız anlatacağım size kendimi .Yılardır beni düşündüren sizsiniz, biraz da ben sizi düşündüreyim. Dünya tatlısı bir insan. Zaman ,zaman içime sığdıramadığım beni dışıma dökerim. Yazarım sayfalar dolusu söyleyemediklerimi.