bitiremedim ilk öğrenimimi , yalnız bazı şeyler aklımda kaldı
adı dilbilgisiydi derslerin
şöyle başlamıştı dersler:
-dudak ünsüzleri vardır çocuklar!
leb değmez denilen bir şeydi sanırım
bu harfleri söylemek iki dudağın birbirine kavuşmasıyla ilgiliydi

zeyl 1: onca zaman sonra dudaklarından dökülen şeylerdi birbirine yakışmayan iki leb aralığında

b sesiydi bunlardan biri, öyle sert değmişti ki dudaklar birbirine deneyince beceremediğimi gördüm

derse devam:
ünlüler vardı üstelik sekiz tane, vardı ki bir tanesi aralarında yumuşaktı normalde, inceydi; birçok
kaba sözün yol arkadaşı, birçok yalnızlığın baş anahtarı

zeyl 2: hiçbir ünlü beni bu kadar yalnızlaştırmadı hayatımda

i sesiydi b’yi söylenir kılan, beni bana , seni bana bırakan

fıstıkçı şahap derlerdi. sert arkadaşlardı ya kimse onlar kadar olamıyordu; kendilerini bu kadar güzel bir şeyle akılda tutan bir başka
kaba söylem daha yoktu galiba ; serttiler ama sessizdiler işte..

zeyl 3: seni ardı arkasınca bu kadar aynı tuşlara dokunduran sertliğiydi sözlerinin

t, üst üste söylenen iki sert ; ama yine de ünsüz bir harfti işte...
sesini ne kadar sert çıkarsa da asla tek başına olamayacağım kadar yalnız bir sesti işte...

ve yine bir bildik ses önceki dersin tekrarı:
söyleyin bakalım; ince, düz ,dar bir ünlü
elcevap: i

zeyl 4: ince, düz bir seslem olması asla söylemlerinin sertliğini , değişmezliğini değiştiremezdi

ders BİTTİ, zaten bildiklerimin hepsi bu değildi....