Benim için yeni bir sonun başlangıcımı; yoksa ertelediklerimin bir gelişi mi bu?
Bende istemezdim böyle ansızın çekip gitmeyi; vedasız sessiz. Ama bu gidiş benim değil, kaderimin gidişi.
Daha düne kadar gelecekten “belki” umuduyla bahsederken, artık düşüneceğim bir geleceğin olmayacağı yada olamayacağı.
Ölüm mü zor olan, yoksa öleceğimi bilmem mi?
Ölüm bu kadar yakınımdayken ne düşüne bilirim ki?
Geleceğimi mi? Yoksa bir türlü gerçekleştiremediklerimi mi?
Önce nereden başlamalıyım gelecek sonuma?
Hiç hazırlığım da yokken.
Sanırım buldum nereden başlayacağımı. Önce lüzumsuz yere kırdığım kalpleri tamir edeceğim elimden geldiğince. Hoş bu onlara ne kadar inandırıcı gelir orasını da bilmiyorum ya. Ben gene de elimden geleni yapacağım.
Çok değil birkaç ay önce gelecekten kaygısız yaşarken sevdiğimi kırmış ve onu incitmiştim boş kıskançlıklarımla. Ne yapayım oda sadece bana ait olmalıydı, paylaşmamalıydım hiç kimseyle. İlk işim sabah kalkar kalkmaz onu aramak ve bir yerlerde buluşmayı teklif etmek olacak. Onu kendime tekrar bağlamalıyım. Aramızda aşk olmasa da, “benim sonuma kadar” dostluk olmalı.
Sonra bir de ablam var. Her şeyime katlanan ve tüm kaprislerime rağmen bir gün olsun off demeyen. Onu artık daha az üzmeliyim. Bana yeterinden fazla zaman ayırdı zaten. Şimdi ben ona zaman ayırmalıyım. Onu daha çok dinlemeli ve onu daha çok sevmeliyim. Bir de annem var tabii! Peki anneme ne diyeceğim. Anne kızın seni terk ediyor, artık ondan kurtuluyorsun mu demeliyim? Öff ! böyle bir şey nasıl söylenir ki canından çok sevdiğine.
Beklide bırakmalıyım söyleme işini nasılsa kaçınılmaz sonda öğrenecekler her şeyi. Ama o zaman da ya beni affetmezler ve bana darılırlarsa? Ne yaparım ben. Kendimi tekrar affettirme şansıda bulamayacağım.
Ne tuhaf! Başka zaman olsa bırakırdım etrafımı düşünmeyi ve o her zaman oynadığım şımartılmış kız senaryolarını oynardım. Oysa şimdi? Hiç içimden gelmiyor şımarmak. Daha çok düşünmek istiyorum her şeyi ve daha çok düşünmeliyim geçmişi. Gelecekten artık bana ne! Ben bundan sonra geçmişimi yaşamalıyım yeni baştan.
Bu mümkün mü? Döne bilirmiyim geçmişime?
Neden olmasın ki!
İnsan istedikten sonra…
Boş boş boş…
Şimdi her şeyden çok istiyorum çocuk olmayı. Babamın kucağında dinlediğim şarkıları tekrar tekrar dinlemeyi. Annemin anlattığı masalları ve tüm anılarımı.
Saçlarımı okşayan sıcak bir eli ve beni seven sevdiğimi.
Bundan sonra bu mümkün mü?

Serap Baycan