karanlık bir sokakta yürüyorum..
gördüğüm tek ışık mazide kalan mutluluklar..
sokak soğuk..içimi ürperten bir sessizlik var..
yıllar önce olduğu gibi suskunum..
korkularımla yüzleşmeyeli çok olmuştu..
her seferinde kaçtım..
hatıralar canlandı gözümde..
canımı yakan o eski hatıralar..
durdum bir anda..bir ses duymuştum..
sanki o sesti..içimde özlemini duyduğum ses..
ellerim titremeye başladı..sigaram düştü birden..
o an arkamı dönmek istedim..
yüreğim delicesine atıyordu..
korktuğum şey tam arkamdaydı..
soluklarım yavaşladı..gözlerim doldu..
dayanılmaz bir halde acı çekiyordum..
kendi kendime korkularımla batıyordum..
ilerlemeye başladım..sanki peşimde o ses vardı..
hissetmiştim varlığını..koşmaya başladım.
kurtulmalıydım ondan..uzaklaşmalıydım..
kaç dakika koştum bilmiyorum..
geldiğim yer aydınlık bir şehir..
şaşırdım önce..nasıl olur dedim..
sebebini anladım sonra..
geçmişim beni karanlıklara mahkum etmiş..
uzaklaştıkça kurtuldum..
ağlamaya başladım önce..hıçkırıklarım sokaklarda yankılandı..
sonra gülmeye başladım..
bir teyzenin bana baktığını hatırlıyorum..
bu kız deli diye bakıyordu..
ardından ayağa kalkım ve tekrar yürümeye başladım..
nerden nereye gelmişim dedim kendi kendime..
hayat bu işte bazen bizi en karanlık yerlere mahkum ediyor..
bazende en aydınlık yerlerle ödüllendiriyor..
insan korkularıyla yüzleştikçe herşeyi başarıyormuş meğer..!
şimdi ise hiç arkama bakmadan yürüyorum..
hiçbirşey beni tekrar karanlığa gömemez diyorum..
ve okuyanlarım hepinizi seviyorum..


’hatıralarımı bir karanlığın içine gömdüm’’