65 saattir hiç kitap okumadım.Kitabım masamın bir köşesinde, namuslu bir erkeği baştan çıkarmaktan usanmış bir hayat kadını gibi, boynu bükük duruyor.Bakışlarında fırtına öncesi sessizlik var.biliyorum, az sonra isyan edecek.Ayaklanıp iyi bir okurun kucağına mı atlayacak?Sigaramı yaktığım anda ateşe atlayıp intihar mı edecek?Bulduğu ilk içi su dolu kovaya atlayıp içini mi dökecek suya?Ne yapacak, ne?!

Fırtına kaçınılmaz oldu. Bana cephe almaktan geri duran tek yaratık, kitabım da düşman saflarında yer alacak, anlaşılan. Savunmaya mı geçeyim yoksa teslim mi olayım diye düşünürken beynimin derinlikleri bir Çin atasözüyle zonkluyor:’kitap okumadan geçen üç günden sonra konuşma tadını kaybeder...’Beni çarpan bu sesin etkisiyle,
günlerce yürüdükten sonra açlık kampına varan bir Afrikalının yiyeceklere saldırması gibi saldırdım kitabıma. Okudum, okudum, okudum... Son sayfasına kadar soluksuz okudum. Son sayfasına geldiğimde kitabım bana seslenerek:’dur, her şey tadında bırakılmalı. Şimdi beni bitirirsen, bir daha eline almazsın’ dedi ve sayfalarını yüzüme kapattı. Artık onca saattir içimde yer edinen huzursuzluktan eser yok.

Kitabımı bir daha asla yalnız bırakmayacağım.O, beni zaten bırakmaz...caaanım kitabım!!!