Geride bıraktıklarımı düşündüğümde, ne zor gelmişti yola çıkmak! Kimseye bir şey söylemeden, gözyaşlarıma sığınıp bu kentten uzaklaşmak... Beni yoran, üzen, kıran ne varsa hepsinden kaçmıştım. Mucizeler şehrine adım atmıştım!

İstanbul... Aşkın,umudun,mutluluğun şehri... İnsana dair ne varsa hepsi sende gizli. Ağlayarak gelmiştim sana, beni güldürmen umuduyla. Beni yarı yolda bırakmadın, beni hayal kırıklığına uğratmadın. Sarıp sarmaladın tüm yaralarımı. Yeniden yeşerttin umutlarımı.

Deniz kokan sokaklarının her birinde ayrı bir anım var şimdi. Martılar ülkesi denizinde izleri var gözyaşlarımın. Kız Kulesi’nde, Kadıköy İskelesi’nde... Her köşende biraz ben var. Benim içimdeyse koskoca bir "sen"!

Yağmur yağınca daha bir güzel olurdu taş sokakların. Deniz kokusu iliklerine kadar işlerdi insanın. Arınırdın kötülüklerden,mutsuzluklardan... İstanbul, söyle nasıl kurtulacağım bu aşktan!

Ara sokaklarda, arka sokaklarda kaybolurduk ya bazen... Ne sırlar gizlemişsin oralarda sen! Buruk gülümsemeler vardı dudaklarda. Hüzün kokardı, umut kokardı o sokaklar. Erken yaşlanmıştı o havayı soluyan çocuklar!

İstanbul... Sen maviye aşık ettin beni! O deniz, o gökyüzü, masmavi umutlarla dolu sokaklar... Her yerde bir parça mavi vardı görmek isteyen için! Ben gördüm, kaçamadım onun büyüsünden. Şimdi mavi bir özlemle dolu içim...

En güzeli de Çamlıca Tepesi’nden seni izlemekti... Yeşillerin içinden maviye bakmak. Tüm seslerden uzaklaşıp, sadece seninle olmak. Uzaktan seyretmek güzelliğini, sana tekrar tekrar aşık olmak!

Şimdi başka şehirler, başka yollar olsa bile aramızda... Kaderin beni nereye götüreceği belli olmasa da... Tekrar döneceğim sana! Deniz kokusuyla dolacak tüm hücrelerim. Geleceğim İstanbul... O güne kadar da, seni yazacak tüm hecelerim!

(30.06.09 12:17)

MaVi