KUSURSUZ VEDA / Jale Demirdöğen...



Kitabı ilk elime aldığımda her zaman yaptığım gibi önce arka kapağı inceledim. Şöyle bir cümle vardı: ’Kendisini sorgulayan ve vicdanıyla hesaplaşabilenler için, okuyucusunu karşısına davet eden bir boy aynası hatta...’ Çok çok iddialı gelmişti ilk okuduğumda ama romanı bitirdikten hemen sonra sorgularken buldum kendimi : Ben hayatımda ne kadar Fikret idim, ne kadar Yasemin, ne kadar Şimal, ne kadar Suat idim... ’İyi-kötü’ roller herkesin içinde vardı aslında, Salt ’iyi’ ya da ’kötü’ kimse yoktu dünyada... Demek ki yukarıdaki söylem doğruydu, hayrete düştüm! Ve ilk kez bir romanı okurken ağladım...

Romanda yer alan her karakter, her mekan, her duygu öyle güzel betimlenmişti ki; kitabı okudum diyemem, yaşadım!

Yasemin’in vedası ile başlıyordu roman. Ve ’film’ ilerledikçe ne denli kusursuz bir veda olduğunu kanıtlıyordu tüm okurlara... Oysa roman son erene dek ben başkahramanının ’Şimal’ olduğunu sanıyordum. Son cümleyi okuyup kitabı kapattığım zaman, kapaktaki kızıl uzun saçlı kadın ve ’kusursuz veda’ gözüme ilişti, meğer başkahraman Yasemin imiş!

Gerçek anlamda sürükleyici bir romandı. Ve romanı okumak kimi zaman üzülmek, kimi zaman öfke duymak, kısacası aktarılan kesiti yaşamak, okuyana inanılmaz bir zevk veriyor...

Jale Demirdöğen’e saygılarımla...


Ufuk BAYRAKTAR
01.08.2009; Bitlis