En zor meslek: İnsanlık
( Öyle istifayı basıp ayrılamazsınız!)

Bir gün bildiğim tüm meslek gruplarının hepsinden çok daha zor bir mesleğin var olduğunu anladım. Öyle ki, yeryüzünde var olan, adını bilip bilmediğimiz tüm mesleklerden çok daha zordu. Mimar olmaktan, yazar olmaktan bile… Doğaldı… Kaçınılmazdı… Biz’di… Bize yani ‘insan’a aitti… İşte bu mesleğin adı İNSANLIK’tı! Başka bir deyişle ‘insan olmak’, daha doğrusu ‘insan olabilmek’ ti… Çünkü “insanlık” bir sanattı… Ressam olmak, heykeltıraş olmak, şair ya da yazar olmak gibi “insan olmak” da ince işti doğrusu… Üstelik atsak atamayacağımız, satsak satamayacağımız bir meslekti insanlığımız… Kısaca, istifayı basıp da çekip gidemeyeceğimiz bir işti.(Tabii insan olmasını bilene. Her doktor “doktor”, her mimar “mimar”, ya da her öğretmen “öğretmen” olamıyorsa her insan da “insan” olamıyordu çünkü.)
Üstelik bu mesleğe sahip olabilmek için okullarda okumaya, dizi dizi sınavlara girmeye, sayfa sayfa başvuru formları doldurmaya gerek yoktu. Tanrı’nın bize bir armağanıydı insanlığımız…
Ana rahmine düştüğümüz ilk günden itibaren kazanmaya başlıyorduk onu. Ve her geçen gün o da bizimle birlikte büyüyordu. Önce ana rahminde, sonra bizim içimizde… Geriye kalanını da hayat öğretmeni öğretiyordu dünyaya geldikten sonra. Hem de gözümüzün yaşına bile bakmadan…
Hayat, zaman zaman sert, acımasız bir öğretmen, kimi zaman da yüreği, sevgisi sıcacık şefkat dolu bir anne... Süprizlerle dolu… Bazen acı, bazen tatlı… Kısaca ne zaman hangi kılığa gireceği hiç belli olmuyor bizim sevgili hayat öğretmenimizin.
İşte tüm bu gerçeği kavrayabildiğim o gün “gerçek insan” olabilmenin de ne demek olduğunu anladım. Artık varlıklar zincirindeki yerimi biliyordum.
Mutluluklarıyla mutsuzluklarıyla, umutlarıyla umutsuzluklarıyla, acılarıyla sevinçleriyle, neşesiyle hüznüyle, kırgınlıklarıyla dargınlıklarıyla, dostluklarıyla düşmanlıklarıyla, arkadaşlıklarıyla aşklarıyla, başarılarıyla başarısızlıklarıyla, açlığıyla tokluğuyla, zenginliğiyle yoksulluğuyla varlıklar zincirinde kocaman bir halkaydı insanlığımız. Ve gerçekten çok zordu tam anlamıyla insan olabilmek…