Bir yer biliyorum sadece yalnızların alındığı ,acının tam ortasında yürek burkulmuş ve yıkık bir enkazdan zorla kurtulmuş insanlar gibi…
Orada herkes yorgun yolunu kaybetmiş,hayat en ağırından yaşarken göstermiş belki de cehennemi ama hiçbiri yıkılmamış…
Acısını içine gömmüş yorgun olmak yersiz gelmiş onlara…
Yıkılmadan tekrar denemek istemişler yinelerle yıkılarak,işte hayat yine de yıkamamış onları hem de yıkıldıklarını bildikleri halde yıkılmamışlar.
Zorluklar bir yana zorda kalmışlar hep…
Çaresizlik ne kötü şeymiş!
Üstünde yırtık bir tshirt ; paran olmadığından değil yırtıklığı,kendisi yırtmış üstünü paralamış kendini yersiz üzüntülerle…
Aşk ağır basmış,
Nefes almak zorlaştıkça boğazı düğümlenir olmuş ,aşk yormuş belki de
Bir yer bulmuş kendine yalnızlar şehrinde…
Orada onu yıkan insanlarla da karşılaşmış onu da yıkanlar çıkmış meğer hayatta,
Hani derler: “kimsenin yanına kalmaz yaptığı“diye…
Mutlu yaşamak varken, sevgi dolu sevdiğinle yaşamak varken niye herkes yakınır aşktan ve niye yorulur ve bir daha bu yıkıntıyı görmek istemez…
Zor bir hayat bizimkisi gidenler çoktan gitmiştir
Bıraktığının yüreğine takıp hem de acıyı …
ne erkekliğe sığar ne kızlığa bu , hayat işte aslında her şey bizim içinse de tecrübe kalır bir tek geriye, tek bir mutluluk kalır bu yüzdelik kırıntının yüzde 20’sine yani tecrübe …