İnsan çoğu zaman sahip olamadıklarında arıyor mutluluğu. Parası olmayan bir baba; parada, aşık olamayan bir genç kız; aşkta, hasta olan bir ihtiyar; sağlıkta, aç olan bir dilenci; bir parça kuru ekmekte arıyor mutluluğu.
Peki çok parası olan her baba mutlu mu?
Aşkı doruklarda yaşayan her genç kız mutlu mu?
Sağlığı yerinde olan her ihtiyar mutlu mu?
Hayır!! Çünkü bizler mutsuzluğu o kadar benimsemişiz ki, o yanımızdan bir an ayrılsa hemen etrafta onu arıyoruz. Bulmakta geç kalmıyor, hemen yanı başımızda bize el salladığını görünce yine baş tacı yapıyoruz.
Mutsuzluk bizim her şeyimiz olmuş farkında değiliz.
Ne zaman ondan sıkılsak, gözlerimizi geçmişe devirerek ah çekiyor, o zamanlar ne de mutluyduk diye hayıflanıyoruz.
Oysa o zamanda mutlu değildik. Sadece mutsuzluğu yanımızda taşıdığımız için geçmişe baktığımızda onu göremiyoruz. Ne yazık ki, onu geçmişte,dünde, yaşanmış bir sıkıntıda bırakamıyoruz.
Sımsıkı sarılmış ayrılamıyoruz…