Biz eski liseliler ve hâlâ lisede olan arkadaşlarımız bir anda hiç olmayacak kadar çabuklukta nasıl da bir araya geldik! Dört yıllık güzel bir maceraydı bizim Sapanca Anadolu Lisesindeki o yıllarımız. İlk mezunlarıydık biz lisemizin. Topu topu 34 kişiydik, hepimiz.

Çoğumuz istediğimiz üniversitelere yerleşip dağılıvermiştik yurdun dört bir yanına, Bazı arkadaşlarımız da beklemeyi tercih etti bir yıl daha. Ayrılırken söz vermiştik yazın topluca bir araya gelmeye bir kez daha. Bu büyük buluşmayı her birimiz bir yıl boyunca hep hayal etmiştik. Evet istediğimiz oldu. İşte bugün (26.07.09) bütün Sapanca Anadolu bir araya geldi. Pek çok yerden, hatta yurt dışında okuyan arkadaşlarımız bile vardı aramızda. İşlerini güçlerini, kimisi okullarını bırakıp geldi büyük buluşmamıza.

Hayalimizde olan her şey neredeyse gerçekleşmişti. Ama hiç kimse mutlu değildi. Kimi gizli gizli, kimi hiç de gizlemeden için için ağlıyordu. Peki, bu gözyaşları nedendi? Niçin ağlıyordu herkes? Birbirimize kavuşmanın verdiği mutluluk mu ağlatmıştı hepimizi? Hayır, mutluluk değildi bizi ağlatan Hüzündü, acıydı, özlemdi bu büyük buluşmanın asıl nedeni. Bizi böyle bir araya getiren arkadaşımız, kardeşimiz, dostumuz, Ahmet’imizdi.

Bekliyorduk hepimiz. Henüz kendisi gelmemişti. Gözyaşlarımız ip gibi akıyordu gözlerimizden. İşte görünmüştü. Geliyordu, her zamanki gibi heybetli. Omuzlardaydı, Sapanca delikanlısı. Gelen kalabalıkla bekleyen kalabalık bir anda bir olduk. Mahşer gibiydi. Nede çok seveni varmış! Arkadaşımızı ne yazık ki elim bir trafik kazasında kaybetmiştik. Omuzlarda gelmesinin sebebi buydu.

Böyle mi olmalıydı? Böyle mi kavuşmalıydık birbirimize? Bu kadar acı mı olacaktı bu buluşmamız? Çaresiz kabul etmeliydik. Allah böyle yazmıştı, böyle oldu. Takdir-i ilahi. Biliyoruz sevgili kardeşim. Şu anda ruhunla aramızdasın, bizimlesin. Seni hiç unutmayacağız. Hep bizimle olacaksın. Yüreğimizde yaşayacaksın. Allah yar ve yardımcın olsun. Elveda…



ÖZGE AKIL