İşte bilinen ben… Görebildiğin iki zıt karakter… Birine ulaşmak için diğerine tahammül etmek; ancak hangisinin seni gerçekten seveceğini bilmeyerek!

Zıtlık ikili bir olgudur… Hiçbir bedende çoğulluk göstermemiştir. Oysa ben hiçbir adımda geriye dönemiyorum. “Eskisi” diye bir kavram bende yok. Sürekli değişiyorum. Ancak dördüncü boyutta var olabilirim. Zaman zaman bunu fark ediyorum; ama dönüp baktığımda arkamdaki ben, beni çoktan terk etmiş oluyor.

Nasıl bir noktadan sonsuz doğru geçiyorsa benim için de sonsuz doğru var. Hiçbirinden emin olamadığım doğrularım ve hep yanlış tartan terazilerimle bu çoğulluğun ortasında ikiyüzlülükle suçlanırım çoğu zaman…

Kaçıncı hayatımı yaşıyorum kim bilir? Ve kim bilir beni kaç hayat daha bekliyor? Ve acaba o hayatların kaçında hatırlayacağım bu dediklerimi? Sıfırla bir arasında yaptığım bu devinim hiç bitmeyecek!