Kelimeler yetmez bazi anlamlar icin...Sevilmek istersiniz, aslinda o sevgi goz onunde durmasada farkedersiniz....Farkedilmemis sevgiler koyar insana, en ansiz anlarda.Fakat bu anlari yasarken en cok sessiz konusmalar dile gelir. Ne kadar sessizlik hakim olsada ortama hep bir ictenlik,hep bir saflik vardir sessizlikte. Cunku o sessizlik aslinda goz yansimalariyla bireyleri konusturur. Ictenlikle o gozlerin bagirmalarinda kaybolurken; aslinda kendimi bulurum ben. O sessizligin pencereme yansiyan ugultusuyla bakarim; bulutlara, agaclara, karsimdaki nehire. Cunku onlar anlar; benim ne demek istedigimi... Icimdeki sesi hic susturmam. Susturmakta istemem... Cunku hayat oyle bir oyun ki, bize sundugu yorgunluklarla basa cikmaya calisirken, icimizi dinlememiz gerektigini unutturur bize. Evet belki yorgunluklara teslim oluruz. Fakat icimizdeki sese de hep kulak veririz. Belki farketmeyiz, belki kendimizle konustugumuzu kendimize itiraf edemeyiz. Ama aslinda hep kendimizi dinlemisizdir.
Yaptigimiz hatalar bile, dusunmeyi ogrenemedigimiz zamanlarin agir bir bedelidir. Bu hatalar yorgunluga donusur, ve bir zaman sonra yorgunluk sarar her tarafimi. O yorgunluk icten oyle bir huzne donusmustur ki; her seferinde bu huzun aklimi kurcalar.Aklimi kurcalayan huzunler; icimde koskoca bir aciya donusur ama yine soylenmez. Soylenemez...

Bir seyin birine soylenmesi icin galiba once seni anlicak birinin olmasi gerekir.Bu anlamlari anlamaya calismak belki yillar surer. Karsindakine guvenmek, ona her seferinde ayni ictenlikle gulmekte zaman ister. Bu yorgunluklar, bu huzunler, bu acilar aslinda hep bir anlam tasiyorlar ve bu anlamlar her seferinde farkli dusuncelere iter bireyi. Anlamlar yollarla birlesirken, attigim her adimda farkli bir anlam katarim hayatima. Fakat bazen yanlis yollara saplanir,BEN OLMADIGIM BIR YOLDA, BEN OLARAK GOZUKMEYE CALISIRIM, ADIM ATTIGIM HER YANLIS YOLDA...