Kimi zaman toprak yar oldu yüreğime, hiç çekinmeden eşeledim toprağı.
Kimi zaman su ateş oldu gönlüme, patavatsızca suyu sarf ettim, değerini bilemedim.

Ruhu kuşatan arzular o kadar ileri gitti ki, aynanın karşına geçmekten hayâ eder hale geldi insan.
Kendi gözlerinden sakınır halde, bir perdenin arkasına geçip derdiyle hasbihal oldu.
Kimi zaman zorunluluk… Geçmişi kurcalamak esenlikse, kimi zaman saplantı hale getirmek; altından kalkamayacağınız sebepleri, kendi acınıza nitelik kazandırıp, kendinize yalan söylemenin bir başka yolu.
Kimi vakit düşünecek bir şey olmamasının verdiği boşluk.
Kimi vakit düşünecek bir çok şeyin arasından bu hale kaçmanın kolaylığı.

Bir can olmanın yolu, vuslattan geçiyorsa da, can olamamanın sebebi, vuslatın değerini bilememe belki de.
Bir aşiyan’ın vücuda getiriliş hali emek ise, kalbi kazanmanın zaman alacağını söylemek, sır değil.
Fakat sözlerde hiçbir kesinlik ifadesi yok, olamaz.
Biz ne zaman, kendi kusurlarımızı görürüz de, başkasının kusuruna laf söyleriz, bilmek zorunluluk.

Elbette sözler gelip geçici. Kalıcı olan hiç bir şey yok elbet.
Kalem kalemdir, bu kesin.
Kalemi nasıl tuttuğun, farklılık.
Galata aynı Galata.
Fakat Yahya Kemal’in kitabından sonra değil.