Bir yolculukta yaşadıklarıma bugün hala inanısım gelmiyor .yalınız hayattabazı gerçekleride kabul etmek zorunda kalıyoruz.Akşamın.son saatlerinde uzun sü
ren saatlerimi alan bir araba yolculuğumun bitkinliğimim sonuna geldiğimi hissediyordum kolay değil saalerce direksiyon sallamak.Amacım biranevvel araba vapuruna yeişmek. Bbulundugum yer küçücük bir köy içinden geçip iskeleye varmam lazım diye düşünürken tam köşeyi döneceğim sırada ğüm diye birses duydum neolduderken kendini bir otomobili yutacak kadar büyük çukurun içindeolduğumu farkettim şaşkınlık içerisindeydim daha kapıyı açmadan nasıl çıkacağımı düşünüyordum o anda etrafta hiçkimsenin olmadığını fark ettim .Araba vapuruna yetişmeme dakikalar kalmıştı eger yetişemezsem sabahın ilk seferini beklemem lazımdı ben bu düşünceler içerisindeyken o yanlızlıgın sessizliğin içinde etrafımda onlarca insanın toplandığını fark ettim sen hiç merak etme biz se şimdi dişarıya çıkarırız sesleri duyuyordum bunasıl olacak diye düşünürken herbiri bir kenarından tutarak arabayı dışarıya benim hayretdolu bakışlarım arsında çıkarmışlardı .Biri dardeş gel bir çayımızı iç bu çukura hergün bir araba düşer muhtara kaç ker söyledik oralı olduğu yok diyordu ben bunları duyarken daha hala nasıl düştüm bukadar kişi nasıl olduda toplanım beni dişarı çıkardılar diyordum hemen toparlanım durumu izah ettim son feribota yeişmem gerektiğimi anlatıp yoluma devam etmen gerek sağolun hepinize teşekkürler dedim yoluma devam ettimson yolcu olarak binmiştimki kapak kapandı .