Hayat ne kadar ilginç!hiç umulmadık anlarda umulmadık yeni rüzgarlar estiveriyor..Hayatın rüzgarında savrulmak isteyenler kah mutlu kah mutsuz.Ama istemeyenlerse o rüzgarsız fırtına gibi anlamsızlaşyorlar..
Bugun güneş merhaba demek istemiyor galiba.Çünkü güneş açıtıyor tenimi.çünkü rüzgarsızım..Güneş te biliyor çaresizliğin en korkunç halini. Görüyor alay edilesi bir durumda herşeye susmak ta olan güveni çalınmış hayat kavramlarımı.Ne süprizler kaldırabilen şu koca hayat bazen oda çaresizleşiyor.Bazen o da olmak isteği gibi suskunlaşıyor adeta öksüz bir çoçuk gibi mahsumlşan sesszilkte..Şimdi heyacanlar kaldımaz mahsumlaşan sessizlğinde güveni kaybedilmiş kavramlarını bulma telaşında.Bu öyle bir telaş ki ne çığlıkları var duyulmaya ne de bedeni var vurup kırmaya.Kocaman kalablıkta yanlışan ruhlarımız göremyoruz.Bedenimizi hep sevindiyoruz.Hep onu dinliyoruz.Oysa yanlızşan ruhlarımız neden bir kere dinlemeyi denemiyoruz?
Belki yanlışan bedeninden sıkılan bir ruhun isyanıyıymdır.Belki hayatı yadırgayan kaybetiğimiz kalabalıklarımızın küçük bir kaçağıyımdır.kimler kaybetmişse bedeninde ruhunu onara esen bir rüzgarımdır.kuru bir kavruluşta yanıp kül olmak istemiyorum.Hayatın her gün özgür haykırışların da ruhumu yanılşalan kalabalığına sön vermek isteyenlerdenim.Hayatı gece gündüz gib görmekten ziyade her anın bizler için sunulduğunu hissetmek,her defasında şükretmenin yüceliğinde mutlulğa ulaşılabilmektir.Haytı suçlanmak ya da hep istemek değil, kendimizce onu anlamlaştırmaktır