bildiğim herşeyin kaybolma noktasındayım.. sürüp giden büssürü şeyin içine hapsolmuşum tekrar tekrar... savunmasızlaştıkça sonuma yaklaşıyorum, bilmek istediğim hiçbir şey yok artık... ağır geliyor dünyanın içine giren ve içime hapsolan çıkıntılar...
korkuyorum daha fazla yitirmekten sevdiğim ve uğruna fedakarlık yaptığım biçok şeyin hep beraber bana başkaldırmasından... yağmur beni terketti, rüzgar uğultularını fısıldamıyor artık kulağıma, ellerim yazmaya hevesli değil artık.. kaybediyorum sürekli istemeyerek ama kucak açarak... sorunsuz olması gerekirdi hepsinin... pişmanlık beraberinde ölümü ve kahrolmayı getiriyo... verilen son nefes hiçliğin esiri olamamalı, değer verdiklerini yanına alabilmelisin... olmadan, yapmadan pişmanım hepsine....
...imtiyazlar gerekse, idamın beşiğinden dönsen, kar yağsa lapa lapa, renkler cümbüş olup aksa, sevgi gerçeğe ulaşsa , zerreler hayatı oluşturabilse, doruk noktasına ulaşılan bi dağdan aşşağıya inmek zorunda olmasan, uzlaşma sağlamak mümkün olsa... sevimsizleştiriyor hepsi bu sıfır noktalarının...

boşluklar lazım dibine vurdukça saklanma köşeleri oluşturabilecek, sunulan her dakika hediye paketi halinde karşılamalı seni, olduğun yerde donup kaldığın devam edemediğin noktalar bitip gitmeli artık...
kurguların bitiş noktasına seni yerleştirmekten vazgeçtim. imkansız olanın sırıtarak hayatıma girmesi devresinden vazgeçtim, parkurlar artık devirdaim yaptı.. durduğum yerden devam etmiyorumm... sona yaklaştım, senide yanımda götüremiyorum...

S.G.