Hastanedeki ilgi, temizlik ve kuralları anlatmak istiyorum bugün.

Hastalanıp hastahaneye gittiğim bir günü, karşılaştığım olayları anlatmak

istiyorum.

Hastahane’nin kapısından içeri girdiğimde gördüklerim. Sanırım hastalığınızı

Unutturacak çok Şeylerle karşılaşmak şaşırtıcı gelebilir çünkü beni

şaşırttı.

Bakin kendi yaşadıklarımı sizinle paylaşmak istiyorum şimdi.

Rahatsızlığımın uzun sürmesi sonucunda hastahaneye gitmem gerekti. Kapıdan

içeri girdiğimizde hemen karşıdaki bankoda görevli sizi davet ediyor, ancak

önünüzde biri varsa eğer, hemen girişteki paspasta STOP yazısı sizi

beklemeye davet eder gibi oraya çakıyor ve çağrilmanizi bekliyorsunuz.

Sizi çağırıp kayitlariniz vesaire yapıldıktan sonra tabi ki sorun

kalbınızden olunca benim gibi daha bu işlemler yapılırken gerekli alatler

takılıyor hemen.

Ates, tansiyon vesaıre... Bunlarda küçük bir yürüteci andıran bir yere

yerleştırılmış sizinle yürümekte. Sizi hemen sandalyeye alıyor görevli.

Işlem başlamaştır, gelişmeleri siz bile takıp edemiyorsunuz hemen Doktor’a

ulaşıyorsunuz ve acıl yoğun bakım ünitesi işlemleriniz orada devam etmekte.

Size bir kağıt elbise giydirmekle başlıyorlar ve devam ediyor...

Ben bu süre içinde girip çıkanlara bakmakla yetiniyorum. Sandaliyeyi görünce

de ülkemdeki engelli vatandaşları düşünmeden edemedim. Rampalar,

asansorler... "Ama orasi hastahane tabii ki olacak" dediğinizi duyar gibi

oldum ama benim gözümün önünden dişarıda gezen engelliler geçti birden. Ne

metroda, ne otobüste, ne alış verişte, onlar sıkıntı çekmıyor çünkü rampalar

öyle güzel ki; örneğin otobüse binecek, otobus rampalı olduğu için kaldırıma

yapışiyor ve engelli anında binebiliyor otobuse hic sorun yasamadan. Metroda

ınışler ve bınışler için aynı, yaşlılar ve engelliler son derece rahat

burada...

Alış verış merkezinde ki yaşlı vatandas aldığı malzemeyı koyup ulaştığı

ulaşım aracına rahat bir şekilde binmekte ve inmekte. Ve hatta kontağı

kapatan sürücü ona yardim edip malzemelerini indirmekte. Zaman içinde ve

kaldırımdan bıraz uzaklaşmadan yürümeyen araç içinde diger yolcularda çıt

yok. Herkes sabirla o kisinin ya yoldan guvenli bir sekilde uzaklasmasini

bekliyor yada araca binmesini... Oysa ben kendim ANKARA’da yaşlı biriyle

otobüs sürüçüsünün tartışmasına şahit olmuştum. Yazık yaşlı sessızce ve

araca binmekte zorlanıyor sürücü ise alabildiğince sinirli ve -neden evinde

otur muyorsun ne var sokakta -? Diyordu. Tabı devlet bedava pas verdı

gezmelısın diyor, olmadık hakaretler edıyordu. Dayanamadım ve ayaga kalkarak

- sende onun yaşına geleceksin ve o bagirdigin insan devlete hizmet ederek

şimdi senin bu kullandığın aracın alınmasına vesile oldu. Verdigi

vergisiyle, calisdigi gunleri ile. Ve sen ekmek yiyorsun - dedim. Bu

yaşadıklarımı anlattığımda ise aynen bana donerek - git o zaman orada yaşa -

dedi ve bende -in arabadan sen bu işi hak etmıyorsun senden sonra biri yapar

nasılsa - dedim ve uzunca bir tartışma oldu. Otobus ise ağzına kadar dolu

idi ve bir Allahın kulu sesini çıkartmadı. Burada bir yaşlıya öyle hakaret

edin bakın neler oluyor. Sadece yasli da degil, buyuk, kucuk, sari, beyaz,

siyah, cinli, arap, dinli, dinsiz... Hepsi uyum icinde saygiyla ve

sevgiyle...

Nerede bizim değerlerimiz, saygınlığımız, büyükleri saymak, çocukları

sevmek, nerede? Bir anda hastalığımı unutup film izler gibi bunlar geçti

gözümün önünden ve çok heyecanlanmama neden oldu ve Doktor uyardı - sakin

olun neden bu kadar streslısınız - dedi.

Yuzune bakdim ve hic bir anda memleketimi dusundum dedim...





Gurbet Melegi.