Cezbedici yanları var hayatın... Belki de bu günlerde yeni yeni anlamaya başladığım yanlar... Sevdanın yüceliği, önemsenmenin o tarifi mümkün olmayan hazzı... Hani çocukluğumun o şen kahkahaları vardı ya; eski bir sandığa koyup üzerine kocaman kilitler vurduğum kahkahalarım... Çıkardım onları sakladığım zifiri karanlıklardan.. Özlem duyduğum herşeyi yapıyorum bu günlerde... ’’BEN’’ olmanın tadını çıkarıyorum hakkım olarak...
Uzak ufuklarda kanat çırpan martının beyazlığında çocuk yanlarım.. Tertemiz, masum, azdan çok da deli... Bugününü yaşayan bir serseri belki... Dünüme tekme tokat giriştim, yarınımı uzaklara fırlattım. Sadece bugün var aklımda, ruhumda... Sevmediğim yemeklerden bir çatal alsam kim ne diyebilir ki bana?... Komşu teyzenin çiçeklerinden bir demet yapıp anneme versem ’’nerden buldun bunları’’ diye sorar mı? ’’ Aşırdım’’ desem, ’’koskoca genç kız oldun’’ der gibi başını bir sağa bir sola sallar mı?
Özledim anne! Çocuk olmayı özledim! Bisiklete binmeyi, kedim Tırmık’ı mıncıklamayı, boyumu aşan otların üstünde yuvarlanmayı.... ’’YAPMA’’ dediğin şeyleri, inadına yapmayı özledim... Anne, izin verirsen bugün çocuk olabilir miyim?