"Seven kadınları öldürürler" şiirim haklı olarak, kalem dostlarımın güzel gönüllerine, töre cinayetlerini, recm vakalarını düşürdü...
Bu hunhar duyguların devrimizde bırakın kabul edilip sineye çekilmesini, şiddetle protestolarla karılanması ve her türlü hukuki ve eğitimsel önlemlerin alınmasından yana olanlardan biriyim...

Lâkin bu şiirimde konu ettiğim, karşı cinsin sevdaya, seven kadınlara karşı tutumlarıdır...
Elbette istisnalar kaideyi bozamıyor...Ehl-i dil olan erkek dostlarımızı tenzih ettiğimi söylemeliyim.
Yıllardır gözlemlediğim, duyduğum ve hatta yaşadığım ya da hemcinsim dostlarımla paylaştığım çok sayıda yaşanmışlıktır ki, beni bu şiiri yazmaya yöneltti...

Sevdim/seviyorum/herşeyimsin/sensiz yaşayamam gibi yaklaşımlarla , mayası sevgiyle yoğrulmuş kadın gönlüne girerek her türlü egosunu tatmin eden erkek ruhiyatı, tezelden sıkıldığında, (evli çiftlerde bile gözlemlenir) manevi baskılar altında ezilmiş gibi, gırtlağına sarılıp bu sevdaya zorla sürüklenmiş/yaşatılmış gibi olmadık hezeyanlarla,kaçışlarla, ağır itham ve hatta incitici sözlerle kadın yüreğini/ömrünü tarumar etmez mi ?
Ve de o seven kadın azap, özlem, öfke, acı, şaşkınlık içinde kıvranırken arkasına bakmadan giden sevdiğinin ardından (çevresini hiç hesaba katmıyorum)ölmekten beter perişan olmaz mı?

Sevdayı oyun eyleyenleredir bu şiir bir kadının ağzından...
Paylaşamayan, emek veremeyen, sevdayı zaaf ve hesap vermenin bir türü olarak
gören, zora geldi mi sıvışmayı şiar edinen, maneviyat erezyonuna uğramış ,yük gördüğü her şeyi sevda da dahil taşıma hasletinden yoksun beyefendilere göndermedir...
Beyefendi olduklarına kendilerini inandırıp, kararmış gönülleriyle yollarına devam
edenleredir...
selam ve muhabbetle...CG