Bugüne dek yaşamayı bir ibadet saydığımdan yaşadım, yüzüme ve edalarıma bir maske takarak... Güleryüzümün, neşeli tavırlarımın ardında gizli olan o umarsızlıkr vardı ya; hani sizi kimi zaten şaşırtan, kimi zamansa kızdıran, işte bu yüzdendi. Hayatla dalga geçiyordum aslında ve hiç inanmıyordum yaşamanın erdemine.

Bu dünyaya gelirken benim rızam alınmamıştı, hiç bir zaman bana sunulan ’nimetlere’ eyvallahım olmadı. Bu yüzden de sizin şükür ibadetlerinize rağbet etmedim, benim dünyada hala var olmam ibadetti!

Tek bir karınca olsun incetmek istemedim, incitmemek için elimden gelen çabayı gösterdim ama, hiç şüphesiz çok kişinin kalbini kırdım istemeden, isteyerek zaten olmazdı! Hepinizden son kez özür diliyorum, beni affedin. Bu defa bir çok kişinin üzüleceğini biliyorum. Bilerek yapıyorum.

Artık bu dünyada olmamaya karar verdim, fazlasıyla yoruldum. Çünkü hep başkaları için yaşadım, kendi hayatımın bir değeri olmadı. Ne özel hayatımda ne de iş hayatımda kendi yolumu çizemedim, istediğim yola gidemedim; hep bir engelim oldu, gitmeyi istediğim yolda hep bir kırık kalpten dökülen taşlar vardı, ilerleyemedim, geri döndüm. Şimdi ise geridönülmez bir yolun başındayım, o taşları eze eze ilerliyorum. Belki ilk defa ama kesin olarak son defa kendim için bir şey yapmaya karar verdim : ÖLMEYE...

Hoşçakalın...



Ufuk BAYRAKTAR
20.07.2009; Bitlis