Bir bir kaybolan ışıklar var ellerimin arasından kayıp giden; karanlığa açılıyor uzandığım bütün kapılar. Umutlarım sanki bir çığın önüne düşmüş kaybolup gitmekte, o soğuk karların altında, ve kırgın bakıyorum hayata.

Suskunluğa adımlarım. Uçurumun kenarındayım ve sanki atacağım son bir adımı bekliyor o derin sessizlik. Kulaklarımda çınlıyor bana haykırışları.

Hep bir neden? dolaşmakta düşüncelerimin artık karanlık ağlarında. Bu ben değilim diyor içimde cılız bir ses. Ve karanlıklar boğuyor o seside...

Ama bu ben değilimki... Bir yerlerde gerçek ben olmalı. Hayata gülümseyerek bakan, her karanlıkta bir ışık yakan; ve gözleri mutluluk ışıltılarıyla parlayan!

Ah ulan hayat... Bana en büyük kazığı ne ömrümü karşılıksız verdiğim sevdiğim, nede onların mutlulukları için kendimi boşverdiklerim attı... Bana en büyük kazığı umut ışıklarımı çalan sen oldun...

Ben kimseye küsmedim... Bütüun insanların mutlulğu için dualarım... ama hayata dargınım ve suskunluğa adımlarım.

Ey dost;

Yüreğinden geçenleri sakın yarına bırakma.... Yarının olmayabilir.... Haykırışlarımı dinleyen kağıtlara sor istersen!!!