Yağmura tutulduğum günden beri, aşk ne kadar acımasız kalmıştı sevginin yanında...
İlk itirafımda nedeni belirsiz bir tutkunun alevine kapılıp çekmiştim o mesajı sana.Hatırlıyor musun?
Nasılda üzülmüş ve kızmıştın.Halbuki bu sadece tarifiydi platonik aşkımın ve ben sana bunu anlatmak için yazmıştım o mesajı. Ama sen ne yaptın?
Kızdın,öfkelendin belkide benden nefrete sürüklendin. Basit bir duygu zannedip beni çok üzdün.
’’ - Kapılarımı kapattım aylar önce!’’ deyip beni bu yalan denizine batırdın.
Bekledim..,bekledim..., bekledim!
Kapılarının arkasında taş kesileceğimi bilsemde bekledim. O kapının zilini çalmamak için öyle direndimki aşkıma bilemezsin... Hayırlısı deyip bekledim.Kimseye o gözle bakmadım ve de seni gösterip ’’-işte! işte bu benim aşkımmm!’’ diyemedim... diyemedim.
Duyduğum her melodide yüreğim paramparça oldu ama derdimi kimseye diyemedim.
Acaba ne yapıyor diye düşünmekten beynimde fırtınalar estirdim.Maddi aleme daldım belki biraz kafam dağılır diye ama olmadı.
Başkalarının aşk acılarını dinlerken ’’- Allahım benim aşkımın sonu böyle bitmesin!’’ diye ellerimi açtım hergece duaya...
Tüm ağlamalarımın sızlamalarımın boş olduğunun farkına bir haber sayesinde anladım, ve kapılarının yalnızca bana kapalı olduğunu hissettiğim anda öyle bir boşlukta hissettim ki kendimi...İnanamadım.Sen... Sen... Sen evlenmişsin!!!
Kolay unuturum merak etme.Yalancılığını yüzüne değil Aleme duyurmak isterdim ama yapamadım, senin kadar vefasız olamadım.
Ve de SONUNDA YALNIZ KALDIM!