Cizre’de çalışırken, bir öğlen sonrası, yalnızlığımın depreşip durduğu bir zamana sığdırdığım ufacık öykümün kahramanına benzetirim onu hep…
Mem parkının bitişiğindeki, yol üstü kitapçı vitrininde, gözlüğü ve o gri tişörtüyle göz göze gelirdik çoğu kez…
Alışılmışın dışında bir portreyle, bir kaya parçasına oturmuş yolumu gözlerdi sanki o resmi yavuz’un…
Esmer, zayıf ama cana yakın resmine her baktığımda, hayatımın bütün öyküleri canlanırdı gözümün önünde sanki…
Onu, sonraları, Belediye Konferans Salonunda “Meyaserin uçuşu” öykü kitabının imza gününde görmüş kitabıyla ilgili birkaç soru sormuştum.
Öykülerde sivri sineği bile konuşturan o, öykü kahramanı, Belediye Konferans Salonunun o yarı karanlık ortamında kendini anlatmakta zorlanmıştı nedense…
Heyecanlıydı belki…
Öykülerindeki, yaşadığı o sessizliğin kalabalıklara dönüşmesinin hazırlıksız bir yakalanmaya dönüşmesiydi belki o hali…
“Dedemin masallarıyla büyüdüm”
İlgimi çekmeye yeten cümleleriydi bunlar…
Kış gecelerinde, nar kırmızısına dönen sobanın etrafında toplanır, babamın köyde doğup büyüdüğü, saban sürdüğü, ekin ektiği çocukluk, gençlik yıllarının masal kokan sohbetlerini hatırlatırdı bana sonra bu cümleleri…
Sahneye yeni çıkmış, heyecanlı, ürkek bir tiyatro oyuncusuna benzettim onu Belediye konferans salonunda dinlerken…
Efendiliği, çalışkanlığı, yerinde duramamasını bir karıncaya benzetirdim, küçük ama kararlı bir karınca…
Bir karıncanın; kendinden çok büyük bir çakıl tanesini yuvarlamaya çalışması gibi bir hali var her zaman…
Sabırla onu uzaklara taşıması…
Onu karıncaya benzetirim hep. Onun gibi disiplinli…
Sivri sineği konuşturan bir insanın karıncanın küçük ayaklarıyla ağır ağır adım alan bir hikayeci o…
Kısacık öykü hayatına büyük ödüller sığdıran büyük hikaye sihirbazı.
Yolun açık şansın bol olsun yavuz hoca.
Sevgiyle kal yavuz hoca...