Ben seni sevmedim… İçinde bulunduğum o koskocaman, yalnızlıktan kurtulmaktı gayretim… Kendimi hissedebilmek, yaşadığım boşluğu seninle anlamlandırmak istedim.
Ama sevdiğim sen değildin. Senin hayalinle şarkılarda boğulmayı sevdim ben… Sen araçtın, beni kimsesizliğime götüren… Seninle büyüttüm içimdeki sevgisizliği… Seni severek inandırdım kendimi, aslında kimseyi sevemeyeceğime…
O mahzun yüzüm, bir anda aydınlanırdı seni görünce. Kimsesizliğim girerdi kalbimin kapılarından içeri, yüzündeki o haylaz gülümsemeyle... Gülümsemende kaybolurdum, dalardım enginlere… Belki de içindeki çocuğa dokunmamdı sana olan asılsız sevgim, belki de seni sanki benmişsin gibi tanımamdı…
Evet, tanıyordum seni, gözlerindeki o masum korkuydu beni yakan… Herkesi sevecekmiş gibi bakan gözlerin aslında büyük korkuların mabediydi, kendine bile açıklamaktan korktuğun sırların kapı aralığıydı. O kapı aralığından ilk baktığımda gördüm onulmaz yaralarını… Kalabalıkların, karanlıkların içinde yalnız kalışını gördüm, yüreğinin derinliklerinde… Orada, gözlerinden kalbinin içine giden, o en tenhalara attığın yerde gördüm tutunacak bir dala muhtaç ellerini açışını…
Ama sen değildin sevdiğim… Ben karanlığın içindeki kayıplığını, kalabalıkların içindeki yalnızlığını sevdim… sen de kendimi bulmayı, sana aitmiş gibi olmayı,seni yazmayı sevdim kağıtlara… Seni değil…