Sorgusuzca sarılmak hayata... Gözlerin kapalı yürümek... Olabildiğince koşmak sonsuza ve imkansızı istemek...

Hayattan vazgeçmenin durgunluğu yok eder aslında seni.. Farkında olmadan yavaş yavaş yok olursun içinde... Yaşadıkların , yaşamak istediklerin hayatının en büyük kasırgasıdır..

Fırtınada savrulup giderken önüne geçen ufak bir limana sığınmak istersin bazen ama yine de yok olmuşsundur aslında...

Hayal ettiğin tüm güzellikler bencil insanların elindeki bir kukladır. Onlar yönetir bu hayatı ve sen kukla olmamak adına kendinden vazgeçersin. Duygularını bastırır, yaşadıklarını gömer ve sevgini unutup , çeker gidersin bir gün...

Koşmaktan yorgun düşen vücudun bir gün isyan eder sana... Ve sen tüm yaşanmışlığıyla ortadan kaldırırsın bir aşkı... Tıpkı duyguların gibi “aşk” ında yalandır artık sana....

beğenerek okudum.

saygılar.