Varlığımı öğrendiğin gün, bayramın olmalıydı..Parlamalıydı göz bebeklerin...Daha hareketli
olmalıydı ellerin , ayakların. Dişlerin daha çok seyredilebilir olmalıydı. Dilin daha konuşkan,
kalp atışların bile daha hızlı...

Şükretmeliydin Yaradan’a , beni sana gönderdiği için.....

Gücün yettiğince patikler örmeliydin. Zıbınlar, patiskadan bezler, pijamalar dikmeliydin,
benim için..Eşe, dosta, akrabaya, komşuya müjdeler vermeliydin. Gezmeliydin bulutların
üzerinde ; sevincini yıldızlarla paylaşmalıydın. Beni sevdiğin sürece, meleklerin seni de koruyacağını ve asla düşürmeyeceklerini bilmeliydin....

Düşünmemeliydin rızkımı bile, güvenmeliydin Yaradan’a......

Doğumum yaklaştığında, karnın iyice şiştiğinde, utanmamalıydın kimselerden, gururla gezmeliydin..Kundağımı hazırlayıp, tahtadan bir beşik yapmasını istemeliydin babamdan..
O güne kadar sevmemiş olsan bile onu, benim hatırıma, çocuğunun babası olduğu için
saymalı, değer vermeliydin. Benim babasız büyümemem için gayret sarf etmeliydin ..

Cennet annelerin ayaklarının altındaysa eğer, bunun bir de bedeli olmalıydı anne !

Yapmadın anne..Esirgedin benden sevgini. Babamı bahane ettin. Dünyaya gelmemi istemedin. Yok etmeye çalıştın. İnadına geldiğim için de, soğuk davrandın..

Ve bir gün, iç güveysi olarak evine aldığın babamı kovduğun gibi, beni de onun yanına gönderdin....Ve sen bunların kader olduğunu söylüyorsun anne !

Yıllarca, bana vermediğin sevginin karşılığını bekledin. Yine de çok uğraştım ama olmadı
işte. Öğretmemişsin ki sevmeyi ; ben seni sevmeyi nereden bileyim anne ?

Sevmeliydin beni anne ; sahiplenmeliydin, sarmalıydın, korumalıydın....

Ve şimdi yine kader diyelim istersen ; nerede olduğumdan haberin var mı senin ? Öldüğümde duyacak mısın ?

Kader işte anne..Ne sen duyacaksın öldüğümü, ne de ben senin cenazende olacağım..

Ne dersin anne ; kim yazdı sence bu kaderi ?

Fikret TEZAL