“Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili” diyordu Yılmaz Güney. Evet sevgili bize böyle bir şans vermedi hayat. Önümüze bir sürü sorun çıkardı. En büyük sorunda güvensizlikti. Geçmişten gelen güvensizliklerimizi birbirimizde sunduk. Güvenemedik güvenmek istemedik. Biliyorduk gene acı çekecektik. Ve bu acıyı çekmektense hayatımızı sade bir şekilde geçirmek istedik.

Ne sen sevgiden yana oldun, nede ben… Korkularımızın esiri olduk. Birbirimizden uzaklaştıkda uzaklaştık. Aslında bir adım kadar yakınken uzaklaşmayı seçtik. Yaklaşmak bize gene acı verecekti biliyorduk. Yarım kalan sevdalarımızı da aldık yanımıza geçmişin izlerini silemeden başlayamayız dedik dedikde kendimizden baksa kimseye demedik. Kendimize bile dile getiremedik bunu. Özledik, hasret çektik, merak ettik… Ama bir merhaba diyemedik birbirimize. Korktuk yeniden sevip acıyı yeniden hayatımıza almaktan korktuk…

Sen bir deniz şehrinin küçük bir kasabasındayken, ben sahilin en ıssız yerinde martıların sesinde seninle konuştum. Duymadın dinlemedin beni. Özledim dedim nokta dedin. Noktalar benim hayatımı betimler. Sen nokta dedikten bir süre sonra hayat çekilmez anlamsız gelmeye başladı. Biten her masal gibi bizim masalımızda bitti.

Her masal güzel biter ama bizim masalımız başlamadan bitti…

Masal edasında yazılsada sevdalar. Bilinmesi istensede rüyalar. Biz korktuk ve kaçtık. Hani demiştik ya, bizim her şeyimiz yarım evet aslında bizler kendimiz yarımdık ve yarımlarımızla kaldık…

Yaşanmadan biten hayat, nefes almadan biten ömür gibi başlamadan bitti masalımız…

Yarali Yürek - İzmiR
17.07.2009 23:14