Duygularla tepkiler arasında gerçek bir ilişki vardır..Tepkilerimizi dikkatlice incelersek ve farkına varırsak , bazı sorunlarımızın gerçek sebeplerini bulabiliriz.Benzer olgulardan yola çıkarak bir takım genellemelere ulaşabiliriz.Sorunun kaynağını tespit etmek çözüme giden yolda atılmış büyük bir adımdır..

Bununla ilgili olarak kendimden bir örnek vermek istiyorum..

Eve misafirliğe gelen ailelerin şımarık ve azgınca davranışlarda bulunan çocuklarına tahammül edemeyerek suçu hep annelerine atardım.."çocuğa biraz kızsan ,çocuk nerde nasıl davranacağını öğrenir..Annem ben o yaştayken gözümün içine bakınca ben hemen susar yanına sessizce otururdum .."gibi bazı yorumlarda bulunurdum...Anneler serzeniştte..Yazık,başa çıkamıyor o şımarık,azgın,zeki ve sevimli çocukla.....

otobüste 2 kişilik yere sıkıştırılmaya çalışılan o 3. çocuk benim hep canımı sıkmıştır..ve her seferinde aynı numaram: uydurma bir telefon diyaloğunda araya sıkıştırılmış şöyle bir cümle geçer.."sorma canım, 3 gündür feci rahatsızım..soğuk almışım..doktora mı?? gittim tabii...salgın varmış bu aralar..." :)) bu sözleri duyan anne hemen çocuğuna " yavrum gel sen böyle,abla rahatsız olmasın" der kaçınılmaz şekilde...içimden ne gülerim bilemezsiniz..eve gidince anneme de anlatırım üstelik bu yaptığımı.annem her seferinde "ah be kızım ne işin var,bırak küçük çocuk otursun yanında ne olacak"..halbuki anlamaz beni..ben de anlamıyordum..

çevremdeki pek çok arkadaşım evlendiler..çocukları oldu..bazılarınınki 5 yaşında..bazılarının ki 3 bazılarının kiyeni dünyaya geldi..ortak noktaları hangisinin ziyaretine gittiysem o bebekleri sarıp sarmalayıp hiç ayrılmak istemeyişim oldu..

herhangi bir yerde evde,parkta,sinemada,restaurantta.karşılaştığım tüm çocuklarla ilginç bir iletitşimim oluyor..çocuklarca seviliyorum anladım..ben de seviyorum onları.oysa bir süre sonra bu sevgi nefrete dönüşüyor ve hepsini teker teker dövesim geliyor...


ve birgün kendimle başbaşa kalıp 25 yaşıma kadar başıma gelen talihsizlikleri düşünüp özeleştiri yaptığım bir anda anladım...

ben bir bayanım...ve artık anne olmayı istiyorum...dahası ise;
çocuk sahibi kadınları kıskanıyorum!!! kendimdeki bu eksikliği onlara ve çocuklarına kötü davranarak telafi ediyorum...

çözüme yaklaştım mı diye sorarsanız; evet kendimle yüzleştim..ve zamana bıraktım..yıpranma payına ayıracak zaman ve duygusallığa artık yer yok..

sizler de bir düşünün ..kendinizle ilgili daha önce farkedemediğiniz bir ayrıntıyı mutlaka yakalarsınız...