Adını söylerken titreyen dudaklarıma,söyleyemediğim cümlelerin gizli öznesini,bakmaya korktuğum gözlerine gökkuşağı kadar renkli düşleri,yüreğime istiridyenin içinde bir inci sakladım.

Birgün kendimden bile kaçıp gözlerine sakladığım düşlere,susmayı öğrettiğim dilimdeki sözcüklere,yüreğimdeki inciye sığındım.Anladım ki gözlerindeki düşlerimi siyaha döndüreli çok olmuş.Ben gözlerine düşlerimi saklarken sen bilmediğim bir sır taşıdın o gözlerde.Gözlerindeki sırrın ne olduğunu sormaya korkan dilimi susmakla suçladın.Sen sustuğumu zannederken içimdeki çığlıklar büyüdü büyüdü.

Ve birgün duymaz oldum çığlıklarımı,siyaha dönen düşlerim bile kayboldu.Yalnızca yüreğime sakladığım inci kaldı.Biliyor musun istiridye ile incinin hikayesini.’’Her istiridye inci oluşturmaz yüreğinde.Belki bir inci oluşturacak gücü va sabrı olmadığından belki karşılaştığı kum tanesini inciye dönüştürecek kadar değerli bulmadığından’’.Benim gücüm de sabrım da vardı inci oluşturmaya olmasaydı çoktan kaybolurdu yüreğimdeki inci,gözlerindeki düşler,dudaklarıma sakladığım cümleler sessizliğe attığım çığlıklar gibi.

Birgün gözlerindeki sırrın adı ben olursam,korkmadan söylersen adımı,maviye boyamak istersen düşlerimi emanet ederim yüreğimdeki inciyi yani sevgimi...