Ufkumuzu daraltan; önyargılar değil mi? Bugün arkadaşız. Yarın düşman mı?, gel-gitler içinde emin olamıyor muyuz?, sevgiden...Aynı toprakta bitmedi mi güller,laleler,menekşeler, v.s., suçlu değiliz. Ne sen, ne de ben...

Umutla aynı ekinleri ekip, aynı ürünleri almadık mı?, yüzümüzde aynı sevinçler, aynı hüzünler olmadı mı?

Birileri gelmiş, diyorlar ki;
-Düşman.
-Düşman nerede?
-Karşında.
-Karşımda arkadaşım var.

Düşman bakışlarımızda. İnsana yüklediğimiz sıfatlar da...Sevmek zorunda değilmişim kimseyi...Bir de; aşk tek kişilik olurmuş. Sevmesem ben seni,sen sevmezsen yanındakini, ötendekini, berindekini... Kurtulur muyuz?, karanlıklardan...Aşk tek kişilk olur ise; çıkmaz bir sokakta kalmaz mı?; insan, hangi yana döneceğini bilemeden her gölgenin peşinden koşmaz mı? Aşk’ ın sağlıklı olanıdır. Karşılıklı olanı.

Seviyorum seni arkadaşım.Tüm insanlığı..Bizler ve onlar diye ayırım yapmadan...Suçlu olan önyargılar.Düşman mı?, düşman da içimizde.