Ezelden Ebede…-1-

Kiminin Leyla’sı,kiminin Şirin’i asırlardır yanan ateşin yakıcısı oldular.Aslında vardır her insanın meçhulu.İşte bunlardan birisi de “Zülal”.Kapanmış bir yara değildir Zülal.Kaşıdıkça kanayan,kanadıkça lezzeti artan ve artan lezzetle birlikte acıyan yaradır.Yarab bu lezzet değimlidir Şirin’e dağları deldiren.
Mecnun her yerde Leyla’yı,her şeyde Leyla’yı asırlardır görüyor.Dün şairin biri Ayten diyerek yaralarımızı kanatmadımı.
Evet Zülali anlayan yaşar,yaşayan anlar.Anlatamaz Zülal acının derinden olduğunu ve kendinden olduğunu.Derinden canım yanıyor ve canıma can katıyor.Bir zaman derdin adı Leyla,bağışlayın dostlarım bu derdin dermanı da Leyla.
Eyvah dertlerim dağ oldu.Dağın adı Şirin,derdin adı Şirin,dermanın adı Şirin.Ferhat neylesin,Ferhat kim,Mecnun kim,bilen varmıdır.
Bakın can dostu ne diyor “Varmıdır maksuda ermiş bir ehl-i aşk”.
Sazlar çalıyor mevlam ayrılık vermesin gökte uçan kuşa Leylam.Yazını kışa çeviriyor.
Leyla Mecnuna geliyor ve ben geldim Mecnun diyor.Hayır sen sen benim Leylam değilsin.
Sen Leyla isen bendeki kim,kim,kim,
Ne olur yaramı biraz daha kanatan yokmu.Kimi Leyla’sını,kimi Şirin’ini arıyor,kimi Ayten’ini….
Yüce Mevlam,ya ben ne yapayım uzaklardan göz ediyor kayan yıldız gibi bulutların arasından bakıyor.
Adını bile koyamadım.
Evet Zülal benim de böyle bir derdim var.Kanayan yaram canımı yakıyor ve yaramın kapanmasını istemiyorum.İşte o zaman Zülal benim bitmez ıstırabım başlayacak.Biliyorum uzaklarda değil.Tam yüreğimin içerisinde.O kadar yakın,o kadar uzak.
Kavuşmak istemiyor gibiyim.Ya bu lezzet kaybolursa.Ya onu incitir bir daha göremezsem.
Uzaklardan da olsa gözlerini hissedemezsem İşte benim kıyametim o zamandır.

hyağmur
"Zülal’e saygılarımla"