Bir gidişin ardından…
Susmak kolay mı sizce? Beklemek… Sabredebilmek nedensiz yere… Peki gitmek mi zor kalmak mı?

Ah gözyaşlarımın sahibi!
Miras bıraktığın hüzünlü damlalar gözlerimde hala. İçine sindirdiler artık onlar esrar çekercesine gecelerin karanlığında seni. Sana tapan yüreğim çıktı darağacına, çekti ipini. Sevdanı anlatmaya kelime bulamayan kalemim, açtı ağzını yumdu gözünü. Seni anmaya doyamayan dilim, kimsenin ağzında söyletmedi ismini. Sensizlik kokan hayatı kabullenemeyen beynim, kaybetti izini. Her gece yeniden kurmam için bekleyen hayallerimiz bile küstü, çaresiz bıraktı beni kapısında.
Hiçbiri dayanamadı vedana, her biri rest çekti sana da, ah sadece gözyaşlarım diyemedi gülüm sana elveda. Kaldılar kurumaya mahkum avuçlarımda. Kıramadılar sensizliğin zincirini. Ne terk edebildiler ne direnebildiler kadere. Ne konuşabildiler ne de susabildiler zamansız gidişine.

Bir gidişin ardından…
Susmak kolay gelmedi onlara. Beklemek de… Sabredebilmek nedensiz yere… Gitmek zor geldi, kalmak da…
Yağmur oldular defnedilen umutsuz sevdanın üstünde. Güller açtı o efsanevi aşkın topraklarında gülüm. Solmayan güller…

Yıllar fark ettirdi ki bu gidişinin ardından, çare zaman değilmiş. Ve bil ki miras bıraktığın gözyaşlarım durmayacak, susmayacak artık.

Bu saatten sonra gözyaşlarım sana elveda diyemez ki. El(VEDA) sana efsanem diyemez ki!




E.GOK