Farklı bir sevgi anlayışın vardı. Kısacık bir bakışında gizliydi belki... Ya da "nasılsın" deyişinde... Bilirdim sevdiğini sen diline dolamasanda sevgi sözcüklerini.. Hani her işime canla başla koştururdun ya pırlanta gibi değerli hissederdim kendimi... Sen bana sevginin kelimelerle anlatılamayacağını öğrettin.. Sen böyle sessiz severdin. Hani belki hayatın boyunca bir kez olsun sıkı sıkı sarılmamıştın bana.. Ya da şöyle candan bir öpücük kondurmamıştın yanağıma... Bunları yapmasanda bir parçandım ve insan nasıl parçasını sevmezdi ki...

Dokunulmazdın herşeye rağmen... Sanki duvarlar vardı aramızda.. Görünmez duvarlar.. Bazen o duvarları hiçe sayar yolda koluna girerdim.. Bir bilsen nasıl zor olurdu bu.. Cesaretimi toplamak.. Ne zaman düşünsem bunları içim acır baba.. Hiç bir zaman başkalarını görüp imrenmedim desem yalan olur.. Çok baktım yolda kol kola gezen baba kızlara.. Nasılda kıskandım içten içe.. Ama bizden iyilere bakarak mutlu olunmuyor baba.. Ya hiç babası olmayanlar..Bunu düşününce anladım nasılda saçmaladığımı...

Ne kadar uğraşsamda kin büyütemiyorum kalbimde.. Ne zaman kızsam sana hemen seni sevmediğimi söylüyorum.. Peki ben bunu söylerken neden ağlıyorum baba...

Seni çok özledim baba...

Her gün eve bir adam gelip gidiyor. Ama artık gözleri bize bakmıyor. Bir saat evde sonra dışarda arkadaşlarıyla.. Tamam baba biz hiç bir zaman çok yakın olmadık ama hiç bir zamanda bu kadar uzak olmadık be baba...

Ömrümüz geçiyor...Bak sen 46 ben 21 yaşına geldim.. yerimizde saymıyoruz.. Hızla akıyor zaman.. Ne kadar zamanımız kaldı allah bilir.. Benim hala sana ayıracak vaktim, sana verecek sevgim ve söylenmemiş cümlelerim war baba...

Senin hiç bir zaman haberin olmayacak ne bu yazıdan ne de bu duygularımdan...