......Geçmişin gözleriyle bakışırken tarifsiz bir yürek acısı oluyor;sevdiğin,değer verdiğin,seni sevdiğini bildiğin ve yitirdiğin her insan.
......Hayatımızdan çıkan her insan bizden bir parça koparıyor sanki.Ve sonunda bizi hüzne boğan duygularımız öylesine kabarıyor ki sanki dünya var olmak için değil de yok olmak için bulunduğumuz bir yer oluyor. Ya da kapalı,ifadesi acılı dudaklarımızdan kaçmasını istemediğimiz sitem dolu,kırgın ve kızgın bir cümle...
......Yitirdiklerimizin gözleriyle bakışa bakışa yaşamanın o büyük acısı var yüreğimde. Kapalı gözlerimin önünden gidip gelen bu insanlar,gözlerimi açar açmaz ürkmüş birer düş gibi kaçıp kayb olduklarında;gözlerimin önüne bütün acımasızlığıyla boşalıveren hayat, görünmez bir elle kalbimi parçalıyor sanki.Ve ben kalbim paramparça Tanrı’ya içimi dökerken,varoluşumu yoketmek için O’na doğru yükselen bir yok oluş çığlığı oluyor sesim.