Her seferindeki gibi,farklı hayaller,farklı umutlar ve bu defa son dediğimiz aşkların,yine her defasında olduğu gibi,kaybolan umutlarla bitmesidir aşkın gerçek yüzü..
Yine aynı roller,yine aynı sahne.Başrollerde sen ve ben.Yine aynı oyunu oynuyoruz.Yine bir ayrılık hikayesi,hayallerin kayboluşu.Ben yine o hüzünlü kadınım,sense sadece üzgün.Ben gözyaşlarımda boğulurken sen hiç konuşmadan sadece üzgün..
Yine yalnızlık kokan geceler.Yine aynı bunalımlar.Ve her zamanki gibi bitmeyen ’’keşke’’ler.Hayallerin,umutların siyahlara boyanması.Tek bir kişiyken tekrar iki kişi olmak.Kalbin darbeler alarak parçalara bölünmesi.Ne kadar acı değil mi? Birine sımsıkı bağlanmışken;kopmak,ayrılmak,dağılmak.Ve hiç bitmeyen mutsuzluk...
Çok yalnızım,korkuyorum,üşüyorum.Sana ihtiyacım var desem: Döner misin,sever misin yine eskisi gibi ? Neyse gerek yok artık boş sözlere..
Yine bir aşk kandırması aslında.Gerçek zannettiğimiz aşkların gerçeksizliği,güvendiğimiz insanların güvensizliği,bitmez dediğimiz umutların aslında umutsuzluğu.Yine aynı işte..Yine aynı Kara Sevdalar...