Yarınlar hiç sevmedi bizi sevdiğim! Beklediğimiz mutluluk dalından çoktan koparılmış. Baksana her taraf ayrılık kokuyor. Beklediğimiz bunlar mıydı? Söyle hadi, tutma içinde ki söylemek isteyipte söyleyemediklerini… Umut kokan o yarınlarda biz ancak acıyı büyütmüşüz; ayrılık saatlerine yaklaşacağımızı bilir gibi bakma bana! İnan dayanamıyorum, geceler uzuyor/ anlamıyorsun artık yetişemiyorum yıldızlara… Keşke hiç yarınlar olmasaydı ve biz sadece hep bir günü yaşasaydık seninle bir ömür boyu. Öyle ya, öyle-öyle bu aşk ipekböceğinin ömründeki sır gibi önce sürünmeye sonra gizlenmeye sonra da ölüm valsı yapmaya mecbur! Ve susmaya…

Artık ben yalancıyım bu aşkta. Aramızda kocaman bir dürüstlük engeli var ve ben üzülmeyi de, üzmeyi de kendime yakıştırmaya çalışıyorum… Ağzıma kartopu atmışlar gibi bir masaldaki en uzun cümle gibi sıkıyorum ruhumu. Ama olmuyor ne kadar sıksam da her şeyi bedenimden, yine de ayrılmıyorlar benden. Neden böyle oluyor ki, anlamıyorum. Peki neden? Faydası yok artık çırpınmaların, aldanışların, sayısını henüz bilemediğim gel-gitlerin… (cevabın bunlar senin) Yalancıyım ben bu aşkta; nereden bakarsan bak olmam gereken yerde. Yalnızlığın kollarında sensizliğe yürüyorum. Belki kavuşamayacağım ellerine ama sonu da olmayacak bu aşkın. Hiç kimseler bilemeyecek neden sevdiğimi ve neden unutmadığımı da…

Düşmemiş yağmur tanesi kadar üşüyorsun ellerimde, bu yüzden ellerimi seviyorum. Ben ne yazabilirim ki bu saatten sonra, üstelik bu ellerimle birde… Biliyor musun ben halan doya doya sarılamadım o gül tenine. Ve koklayamadım. Lütfen, anla beni; kızma, yüzündeki en ufak sinirlenmelere dayanamam. Bunu bil sevdiğim. En çok seni sevdiğimi, gelmesen de… İçimde saklı kalan anılarla yaşamayı hiç kolay sanma! Gözlerimin her güne sensiz başladığını ve bazen herkesi sen sanıp daldığını, hiç kolay sanma! Korkuyorum, anlamını yitirmiş biri gibi her yeni güne ezik başlamaya… Ya sende korkarsan; sen hiç korkma sevdiğim, senin yerine de karşılarım ayrılığı… Sen yeter ki korkma! Sen yapman gerekeni yap, sadece sev… Sev!

Sokaklar bile özledi ayak basmalarının izdüşümünü… Kaldırımlar bana seni sorar gibi bakıyorlar, kafamı kaldırıyorum kiremitler hesap soruyor; şimdilik böyle her şey yarınlar kadar acımasız bana. Geçmişle yaşanılırmı deme bana, öyle ayakta durabiliyorum. Farkındayım yokluğunun ve elbette biter diye düşündükçe bir umut kapısı daha açtım zifiri karanlığa. Zor sevdiğim, böyle sevmek çoğunun inanmadığı bir durum. Ve ben anlatamıyorum kimselere derdimi… Dinlemiyorlar zaten. Yarın ne olur hiç bilemem. İsteklerim, hayallerim, umarım bu sefer yarınla geri getirirler seni.
(sahi yarınla gelir misin?)

Bak birazdan yine yarın olacak/ ayrılık vakti yaklaşacak! Anlamıyorsun ki… Sen bilmeden seni sevmelere kalkışıyorum amansız yarınlarda. Çok özledim seni… Çok!

Hoşça kal sevdiğim…